Er leiðin til bata gegnum fjölmiðla?

Ég efast um ágæti þessarar aðferðar að koma í fjölmiðla og benda á gerendur í svona viðkvæmum málum. Persónulega finnst mér þetta ekki benda til þess að þolendur séu að reyna að öðlast bata frá sárum sínum. Þetta lagast ekki við að varpa málinu í hendur dómstóla götunnar.

Vissulega er reiði hluti af bata frá áföllum og fólk er hvatt til að byrgja ekki inni tilfinningar sínar. En það er ekki gott að birtast í fjölmiðlum og fá aragrúa af ókunnugu fólki með sér í lið. Það er hættuleg stjórnsemi sem getur of auðveldlega orðið að stjórnleysi af verstu sort. Gott dæmi um þetta stjórnleysi er fullyrðing Ástu að þær ætluðu aldrei með málið í fjölmiðla en uppi standa þær með fárviðri um fjölmiðla og netheima.

Ég nefni þetta stjórnsemi vegna þess að með því að færa svona mál í fjölmiðla er í raun verið að tryggja að lausnin verði ekki farsæl fyrir báð aðila. Hér er verið að þrýsta á niðurstöður. Grunaður er knúinn til þess að játa brot, biðjast afsökunar og leita hjálpar með þrýstingi almennings. Og ef hann gerir það ekki mun þessu máli aldrei almennilega ljúka. Ókunnugir munu ekki skoða staðreyndir og hugsanalaust veitast að fólki tengdu honum. Slæmt minni almennings tryggir að ekkert verður dregið að fullu til baka og grunur fylgir viðkomandi um langa tíð.

Ef þú knýrð fram lausn gætir þú fengið sátt fyrir þig, en hættan er að sá sem á að breytast gæti bara breytt hegðun en ekki hugsun. Hann gæti sagt:" ókei, ég geri allt sem þú segir. Segðu mér hvað ég á að gera" og allt virðist lagast. En ef hugsunin breytist ekki mun hann læra af reynslunni og fela breglaða hugsun og hegðun betur. Vandamál enn til staðar og lausnin verður því engin.

Svo er það hin hliðin. Þolandi þarf að endurlifa atvikið aftur og aftur og aftur meðan hann útskýrir fyrir forvitnum aðstandendum ,vinum, fjölmiðlum og ókunnugum um hvað málið snýst og hvað gerðist. Sé markmiðið að lifa í fortíðinni er þetta ágætis leið til þess að þurfa ekki að endurupplifa atvikið aleinn í eigin höfði, heldur fá tækifæri til þess að endurlifa það fyrir einhvern annan. Þá er kominn tilgangur með stjórnlausri hugsuninni og utanaðkomandi veitir vorkunn og samúð fyrir vikið. Vandamálið enn til staðar en lausnin er engin.

Vilji þolandi hins vegar fá frið í huga sér til þess að lifa eðlilegu lífi er eina leiðin að fá aðstoð við að heyra og þekkja sínar eigin tilfinningar frá hugarórum. Sleppa tökum á hugarórum og fá að sjá hvað er raunverulegt. Sjá að það sjálft ber enga ábyrgð á atvikinu. Að sjálfshatrið og niðurrifið er óþarft. Atvikið er liðið og lífið í dag er það sem vert og skylt er að lifa.

Nokkurn veginn það sama á við um gerandann. Fá aðstoð við að heyra og þekkja sínar eigin tilfinningar frá hugarórum.

Markmiðið á alltaf að vera að veita báðum aðilum tækifæri til þess að bæta sig og það gerist ekki á forsíðu DV og co.

Gunnar játi og segi af sér

Athugasemdir

[asdis o. (IP-tala skráð) 1.12.2010 kl. 20:02]

Í gær var maður opinberlega borinn þeim sökum að hafa framið ýmis kynferðisbrot gegn konu.

Meðal annars mun hann hafa framið á henni kynferðisbrot með augnaráðinu: augnaráði sem að sögn brotaþola gaf til kynna að brjótandinn liti ekki lengur á hana sem barn, en er þessi brot áttu sér stað var hún á bilinu fimmtán ára og framundir tvítugt, og varð, á þessum tíma, síkvenlegri í vexti að eigin sögn (og ekki ástæða til að rengja það).

Sami maður framdi (skv. frásögn á Pressunni) kynferðisbrot gegn sömu konu/stúlku með því að segja við hana þann fyrsta janúar 1986: "Þú ert ekki lengur stelpa, heldur kona".

Önnur kona hefur stigið fram og fullyrðir að sá hinn sami maður og framdi þessa kynferðisglæpi sé sekur um þann kynferðisglæp að hafa, í það minnsta stundum er þau föðmuðust, snert með brjóstkassa sínum barm hennar. Styrkir það trúverðugleika frásagnar hennar um þetta atriði að maður þessi er nokkuð þrekinn.

Að fremja kynferðisglæp er að fremja sálarmorð (eflaust til ótal rannsóknir sem sanna það og óskandi að einhverjar þeirra væru íslenskum almenningi aðgengilegar, á íslensku semsagt, en svo er ekki að því er ég veit, og meira en sjálfsagt að krefjast þá þegar fjárveitingar til að slík gögn verði þýdd).

Að fremja kynferðisglæp er að fremja sálarmorð, og þar eð um þennan part mannsins er að ræða, sálina, þarf enginn að undrast að hægt er að fremja kynferðisglæpi með - einmitt - augnaráði, og með orðum sem klyngja í sálinni svo hún deyr, orðum eins og: "þú ert ekki lengur stelpa, heldur kona".

Konur sem skýrasta yfirsýn hafa yfir umfang kynferðisglæpa gegn konum fullyrða að nánast hver einasta kona hér á landi sé fórnarlamb kynferðisglæpa. Af því má klárlega ráða að nánast hver einasti karlmaður landsins hefur gerst sekur um kynferðisglæp gegn konu. Samt er það staðreynd, sorglega staðreynd, að nánast hver einasti karlmaður landsins gengur laus. Hversu lengi á það að viðgangast. How many roads must ...? (við þekkjum öll sönginn).

Á gullöld Stalínismans framdi fólk margvíslega glæpi gegn þjóð sinni og valdhöfum og var réttilega refsað. Hef ég lesið margt um þá gullöld og ætíð undrast allar þær nánast óteljandi tegundir glæpa sem fólk varð uppvíst að að fremja gegn þjóð sinni og Stalín, en ég hef ekki enn rekist á að nokkur hafi verið borinn þeirri sök í Sovét að hafa framið glæp með augnaráðinu einu. Þetta sýnir að Íslenskir karlmenn eru orðnir enn útsmognari glæpamenn en glæpafólk það sem Stalín og hans lögregla og leyniþjónusta átti við að eiga. Sem þýðir að hér á landi er þörf fyrir enn viðameiri og fullkomnari löggæslu en Stalin beitti gegn þegnum sínum.

Að byrjað sé - í fjölmiðlum - að ákæra fólk fyrir augnatillit og setningar á borð við "þú ert ekki lengur barn, heldur kona" er þó altént spor í rétt átt, og óskandi að dómskerfið láti ekki sitt eftir liggja gagnvart glæpum sem þessum. Stalín vísað veginn, við þurfum að ganga enn lengra og fagna ég því að fjölmiðlar séu þess meðvitaðir. Áfram ...!

[Haukur Baukur, 1.12.2010 kl. 21:07]

Sæl Ásdís.

Ég er ekki að átta mig á hvað þú ert að meina með svona óljósum skrifum.

Þú segir að kynferðisglæpir séu sálarmorð og óskar eftir niðurstöðum rannsókna á þeim glæp. En sálfræði er sammála um að það er ekki hægt að sanna að sálin sé til. Samt upplifa allir eitthvað sem þeir kalla sál. 

Skilgreiningin á nánd er líka misjöfn bæði utan og innan okkar þjóðfélags. Meðan ein fjölskylda knúsast yfir smáhlutum getur önnur ekki einu sinni faðmast á gleðilegum stundum eins og um jól, hvað þá á sorgarstundum eins og í jarðaförum. Þar með getur ein stúlka upplifað knús sem umhyggju og önnur upplifir knús sem hreina árás á einkalíf og siðferði. Sama á við um orðalag. Ein fjölskylda ræðir opinskátt um kynlíf og ástir, jafnvel samkynhneigð og allir eru öruggir með hvað er hvað. Önnur fjölskylda ræðir ekki kynlíf og ástir, fyrirlítur samkynhneigða og sýnir fullkomið óöryggi í þessum málflokki. Það er alveg örugglega líka sín hvor skilgreiningin á hvað er kynferðisglæpur og hvað er umhyggja hjá báðum aðilum.

Með þetta í huga verður alltaf að kynnast viðkomandi aðilum og aðstæðum áður en dæmt er, því upplifunin af sama atvikinu er í hugum þessara einstaklinga jafnvel mjög ólík og tilfinningarnar sem þeim fylgja líka.

[Birna Dis Vilbertsdóttir (IP-tala skráð) 2.12.2010 kl. 13:02]

sumir finna bata í að opinbera "leyndarmálið" brotið aðrir velja aðra leið.Ég þekki ekki neitt til málanna sem hafa verið í fjölmiðlum undanfarið .Þekki engan persónulega sem kemur að þessu máli.En mér þykir það afar sorglegt allan hringinn.Og að sorpsnepillin DV sé með þetta á forsíðu dag eftir dag er sorglegt og engum til framdráttar sem að þessu máli standa.En neyð og viðbjóður selja.